We hadden een korte onderbreking bij mooi weer: geen regen en milde temperaturen. Ik was dankbaar. Maar nu weg.
Er wordt nog een overstromingsbijeenkomst besproken, maar ik denk niet dat ik dat kan verdragen.
Hoe dan ook, februari is mijn verjaardagsmaand en ik haalde min of meer mijn schouders op en richtte wat schade aan, simpelweg omdat het goed voelde (alsjeblieft: niet echt een rechtvaardiging, maar het zal wel lukken).
Uiteindelijk heb ik de spreekwoordelijke kogel doorgehakt en een flesje Parfumer H Smoke van 50 ml gekocht – want elke keer dat ik mijn monster droeg, viel ik flauw en het sap in het monsterflesje begon behoorlijk op te raken. Het prikkelt duidelijk iets in mijn parfumwezen, dus nu bezit ik het.
Ik was ook bezig met Surrender to Chance, ook al bleef ik tegen mezelf zeggen dat de verzending vanuit de VS stom is en merkte ik dat ik naar Bellodgia keek. Caron is niet mijn klassieke huis. Dat is Guerlain. Ik kan wat Chanels en Diors dragen, maar niet veel van Caron staat mij zo goed. En de mannen zijn over het algemeen beter.
Maar jaren geleden las ik een artikel in de Britse Vogue over Dark Lady-geuren (dat wil zeggen, sponsachtige dingen) waarin het was opgenomen.
Sindsdien zit het in mijn hoofd (neus). Telkens als ik het ter sprake bracht, boden mensen een aantal zeer interessant ogende parfums aan die de jeuk zouden kunnen irriteren. Maar de meeste bevinden zich in de VS en ik probeer echt niet eens na te denken over dingen die daar zouden kunnen ontstaan (nadat ik het bovenstaande heb gezegd over het trawlvissen van StC).
Maar een karaf vintage EdT leek me gewoon te mooi om te laten liggen (met het excuus van de verjaardagsmaand). Dus eindigde ik met één.
De eerste Bellodgia werd uitgebracht in 1927. Earnest Daltroff was de neus. Noten zijn onder meer anjer, roos, jasmijn, viooltje, lelietje-van-dalen, kruidnagel, sandelhout, vanille en muskus. Wat een eenvoudige lijst vergeleken met alle keukengootstenen.
Het werd stopgezet en minstens twee keer opnieuw uitgegeven. Ik heb StC gevraagd wat voor ‘vintage’ mijn decant is, maar ik heb nog niets gehoord.
De opening hiervan is een heerlijk krassend anjer-violet op mij, met een vreemd muntachtig akkoord, en met een duidelijk iets sarcastisch eronder – zelfs zo vroeg in zijn ontwikkeling. Ik vraag me af wat de anjer is. Moderne exemplaren horen geen geur te hebben, maar ik heb gelezen over Cottage Pinks in oudere stijl, die behoorlijk geurig zouden moeten zijn.
Als het opengaat, wordt het peperig – misschien de kruidnagel en de anjer? En een stukje sterker. Zoals hierboven vermeld, is mijn decantatie EdT en vanwege mijn lagere lichaamstemperatuur gaat het niet helemaal omhoog, wat eigenlijk best prettig is. Het is zeker niet stil – het schreeuwt gewoon niet tegen je.
En toen kon ik de roos ruiken, die een prachtige aanvulling is op de peperig-kruidige andere tonen.
Als we dieper ingaan op de ontwikkeling ervan – die, terzijde, tamelijk lineair is (eigenlijk denk ik dat leesbaar een betere omschrijving is) in de zin van klassieke parfums – hebben we het over een diepere roos, gemodificeerd door het sandelhout. Het is nog steeds peperig, maar minder pikant.
De drydown is interessant. In plaats van het gebruikelijke zoete of harsachtige dat je nu veel krijgt, is er een vreemde, licht grasachtige ondertoon van wat anders een licht peperige, bloemige muskus zou zijn.
De levensduur is erg goed voor een EdT, zoals minimaal acht uur.
Al met al ben ik erg blij dat ik deze decanteer kreeg na al die jaren van het parfum.
Heeft iemand een van de verschillende iteraties?
Foto’s: Pexels en de mijne
